ARKADAŞIMLA KAHVE MUHABBETİ

Yagmur yagıyor yine dışar da alabildigince.Oglum ve ben eve tıkandık kaldık.Komşumun da efe yaşında oglu var.Onlara iniyoruz ya da onlar bize geliyor ara sıra.İnanın bana öyle iyi geliyor ki insanın arkadaşıyla sohpet etmesi.Kafamda havanın kasfetiyle oluşan bütün olumsuz düşünceler birbir uçup gidiyor.Kahve bahane yani.Hem efeye iyi geliyor arkadaşıyla oynuyor hem bana iyi geliyor.Ben hep annemin komşularına imrenirdim.Öyle güzel yaşarlardı ki komşuluklarını.Neden benim de böyle konuşabilecegim komşularım yok der hayıflanırdım.Sorunu kendim de arardım.Geçimsizmiyim acabaya diye.Anladım ki böyle degilmiş.Hayat bazı güzellikleri yok ediyor biliyorum ama istiyorum ki insanlar artık sadece asansörde birbirlerine selam vermekle yetinmesinler.Gerçi cogu insan selam vermeye bile gerek duymuyor.Bize ne oldu böyle.Neden yanlızlaştırmak için ugraşıyouz kendimizi.Oysa yanlızlık bir tek Allah'a mahsusdur demezmiyiz.